Kapitein Niels kwam met een groepje winelovers uit California. Niels doet speciale riviercruises for winelovers. Stevige kerel; als hij in Amsterdam is, komt hij graag even langs met een groepje.
Hij kwam zelf wat eerder. 'Sico, dit zijn wijnmakers uit California, geen kleine jongens. Ik blijf nog even buiten, mag ik alvast een glas rood?'.
De meeste tafeltjes binnen waren al halverwege de proeverij. Prettig, want ik vermoedde dat onze vintners wel wat extra aandacht zouden vragen.
'Wat maken ze?' vroeg ik aan Niels: 'Cabernet Frank, Syrah, veel rood.'
Daar kwamen ze, zes zelfverzekerde, 'bold & beautiful' - stereotype Amerikaanse businessmen en -women.
ZIj maakten de beste wijnen van de wereld. Om dat voor zichzelf te bevestigen maakten ze een wijnreisje door Europa.
Te beginnen in Amsterdam, bij mij. Voor de gelegenheid hadden ze een kamer in het Pulitzer Hotel geboekt, hier om de hoek.
Ik besloot ze buiten te verwelkomen met een glas Frysling brûswyn. 'Dutch Prosecco' noemden ze het wat lacherig. Ik liet het maar even zo.
Even later bracht ik de amuse naar buiten en nodigde het gezelschap uit om naar binnen te komen als ze er klaar voor waren.
Een groepje die je niet te veel vragen moet stellen of keuze moet geven, ze willen gewoon een leuke avond. Ik vertelde ze dat ik deze avond een all-dutch-experience voor ze had met New Dutch Cuisine en Dutch wines. Het was goed.
De eerste wijn werd kritisch geproefd. Amerikanen houden vaak van superdroge, frisse witte wijnen, maar dat past niet zo goed bij mijn eerste gerechtjes.
Daar kreeg ik direct de eerste beoordeling om mijn oren. De gewürztraminer was okay, maar voor hun smaak iets te zoet. Maar ze gaven toe dat het wel een goede match was met de gerechten.
Ondertussen vroeg de eerste van het gezelschap al waar het vlees bleef, want ze hielden van vlees. Ik legde uit de New Dutch Cuisine veel werkt met lokale groenten, duurzame vis, maar dat er ook zeker Hollands wild in zat en duurzaam vlees.
Bij de wilde houtduif kregen ze hun eerste rode wijn. Rood was helemaal hun ding, ze gingen er dus even goed voor zitten.
Cabernet Cortis? Daar hadden ze nog nooit van gehoord, van die druif. Voordat iedereen aandachtig had geproefd riep Christina, die in het midden van de tafel zat en haar glas altijd als eerste op had, dat deze wijn maar gekaraffeerd moest worden. Deze wijn had absoluut lucht nodig.
Ik proefde, ze had eigenlijk wel gelijk. De wijn was ook jong, 2016. Zelf deden ze geen jonge wijnen, ze lieten ze hun wijnen altijd minimaal 6 jaar rijpen.
Ik schonk nog een tweede ronde uit mijn karaf die een stuk beter in de smaak viel.
Het volgende gerecht met vergeten Hollandse groenten, viel, verrassend genoeg, buitengewoon in de smaak. Mijn sceptische Amerikaanse vintners begonnen er steeds meer plezier in te krijgen.
De volgende rode wijn was de Monarch, ook een lokale nieuwe druif. Er riep nog iemand dat deze ook gekaraffeerd moest. Maar dat heeft deze wijn niet nodig. Christina was het helemaal met me eens.
Ik wist dat deze het best in de smaak zou vallen. Rijk, fruitig, wat hout, een beetje hun stijl.
Ondertussen had ik een businesscard van Christina gekregen. Een redelijk grote wijngaard ten Zuid-oosten van Los Angeles. Geen goedkope wijnen.
Na het Texels lam en de crème brûlée met friszure rabarber waren ze helemaal overtuigd. Dit was een geweldigde avond.
Zelfs mijn dessertwijn was een topper.
Sico
Lees via deze link meer columns van Sico.
Nog meer leuke stukjes van Sico lees je via deze link: www.linvite.nl/dagboek
De website van het restaurant vind je hier: www.linvite.nl
