We zijn twee weken verder. Twee weken geleden begonnen we met het voorbereiden van afhaalmaaltijden. Op mijn telefoon verschijnt een bericht van de moeder van mijn kinderen. ‘Hoop dat het met je gaat’…
Het grijpt mij aan en door mijn hoofd flits alles door mij heen. Tja.. Hoe gaat het met mij eigenlijk? Door alle tumult en drukte van de afgelopen weken moet ik daar over nadenken.
Ik ben gelukkig, dat zeker. Heb een dak boven mijn hoofd, Fernando’s is een bekend restaurant, Ik heb twee prachtige dochters, een hele lieve vriendin met een fijne familie, vrienden, collega’s…Dus over dat niks te klagen.
Maar de vraag doet mij ook denken aan waar we met z’n allen in beland zijn. De woorden ‘Hoop dat het met je gaat’ raken mij omdat ik mij tegelijkertijd afvraag hoe het met de medemens gaat. Ik hoop dat het met medeondernemers gaat. Iedereen heeft er mee te maken… En iedereen op zijn manier. De een nog intensiever dan de ander.
Ook denk ik aan mensen die ziek zijn, familieleden die dierbaren hebben verloren. Het slaat in als een bom. Wij van Fernando’s zijn zo druk geweest om een manier te vinden om gasten toch nog te kunnen laten genieten van wat wij doen, dat ik helemaal aan het gevoel voorbij ben gegaan hoe het met mij, en iedereen gaat…
Vandaag zijn er minder bestellingen dan normaal. En het kan aan het weer liggen en misschien aan de dag maar met gemak bereid ik de maaltijden voor vandaag. Ik heb wat over en neem wat eten mee voor mijn vriendin en ik app de moeder van mijn kinderen of ze ook trek hebben in pasta. Mijn oudste dochter stemt in.
Met de maaltijden op zak rijd ik in de auto naar hen toe om eten langs te brengen. Op mijn playlist komt Snelle met het nummer ‘Hoofd omhoog’. Ik luister wel vaker dit nummer, maar nu voor het eerst komt het ook bij me binnen wat hij daadwerkelijk zingt…
