De wet van Hotelling valt handig uit te leggen aan de hand van een strand met een lengte van een kilometer. Mensen op dit strand willen graag ijs eten, maar hoe verder ze moeten lopen hoe groter de kans is dat ze er van af zien. Als overal evenveel mensen liggen en je bent de enige ijsjesverkoper dan is je verkoop het grootste als je midden op het strand staat. Als er een tweede ijsverkoper bij komt, lijkt het het slimste om het strand keurig in tweeën te verdelen, een op 333 meter en een op 666 meter van het beginpunt. De mensen die tussen nul en 500 meter liggen, kopen bij de eerste ijscoman, en de mensen tussen 500 en 1000 meter kopen bij de tweede ijscoman. Echter, dit werkt alleen als de ijsverkopers samenwerken of niet te sterk concurreren. Als ze proberen een zo groot mogelijke omzet te realiseren, dan zal ijscoman 1 opschuiven naar het midden. Als hij 100 meter opschuift dan zal hij klanten krijgen uit het gebied van 0 tot 550 meter. Echter, ook de tweede ijscoman zal dit denken en opschuiven naar het midden. Dit zal net zo lang doorgaan tot ze beiden in het midden zitten en ze ieder de helft van de markt bedienen. Het nadeel is dat de mensen nu gemiddeld verder moeten lopen voor hetzelfde ijsje.
~Frank Lindner~
De wet van Hotelling
1 juni 2008
